Maşallah bize

Yürüyün be ya sizi kim tutar. Geçenlerde şöyle bir Trakya’ya doğru yolum düştü. A be ben buraları önceden beri çok severim. Şehre girip otelime yerleştikten sonra, havaların aşırı sıcak olmasından dolayı yapış yapış olduğumdan hemen duşumu alarak serinledim. Ardından henüz erken olan zamanı geçirmek için otelin biraz ötesinde olan esnaf kahvesine girerek bir bardak çay istedim. Çevredekiler beni yabancı gördüklerinden olacak, merakla gözlerime bakarlarken, içlerinden biri, “Hoş geldin be ya” diyerek devam etti. “Siz misafirsiniz galiba” dedikten sonra diğerleri de bana nezaketli bir şekilde “hoş geldiniz” dediler.

Çayımı gelen garsona söyledim ve onların siyaset konuşmalarına dışarıdan kulak misafiri olarak keyif almaya başladım. Çayın yanında bu sohbet gerçekten çok iyi gelmişti bana. İçlerinden genç olanı “Ağalar, sizi bilemem ama, bizim işimiz ne olacak? Kızanlara ne para yetiştiriyorum ne de eve. Et desen et yok, ot desen ot yok. Bereket, anamlar köyden bir şeyler yolluyorlar da onunla idare ediyoruz.”

Yaşlı bir dede ise gevrek gevrek gülerek, “Ulen Halit, sen bir şeyden haberin yok galiba. Et nasıl olmaz. Her yer doldu taştı. Sen mi göremiyon.”

“Görüyom da emmi, nasıl alacağız söylemiyorsun.”

“Geçenlerde gemilerle hayvan gelmiş çok sayıda limana.”

“Emmi, onlar turist olmasın sakın. Sen belki de yanlış gördün be ya.”

Başka bir delikanlı ortaya atıldı. “Ben gazetedeyim. Onların adı angus. Gemilerle tonlarca getirildi.”

“Turizm mevsimi geldi ya” dedi diğer bir tanesi. Bunun üzerine gülüşmeler oldu. “Ben biliyorum bu işi” dedi diğeri. “Aynen turist gemisi gibiydi. İçinde çok sayıda güvertede doluydu. Birinci mevki olanlar ise kamaralardaki yuvarlak camlardan kafalarını çıkarıp deniz havası alıyorlardı.”

Bu Angoslar oldukça işe yarayacak gibi de, onların gelişi bizimkilerden çok daha pahalı onu düşünen yok. Bunu düşünmeleri bile bizlere maşallah bize dedirttiriyor ya, gerisi önemli değil.