10.03.2004

Onlar, ülkenin değişik yörelerinden gelmişti. Onlar sesleniyordu salonun orasından burasından. Ben Edirne’den, ben Kars’tan, ben Antakya’dan, Kastamonu’dan, Anadolu’nun bozkırından geldim!..

Üniversitemizin eğitim fakültesi öğrencileriydi sahnede yer alanlar. Yarınların öğretmen namzetleri gençlerdi bunlar. Yürekleri İzzet Baysal’la bütünleşen, onun sevgisiyle beslenen gençler. İzzet Baba’nın ilkelerini yaşatacaklarını anlatıyorlardı geleceğin zaman tünelinde.

Bolu’nun İzzet Babası bir ışık olup saçılıyordu Yumrukaya sırtlarından. Mutluluğumuzu İzzet Baysal’a borçluyuz, teşekkürler İzzet Baysal diye haykırıyorlardı.

Bu kadar eser yüreği sevgiyle dolu insanlar tarafından yapılabilir. Beni, biz olarak değiştiren İzzet Baysal’ı merak ettim, sordum önüme çıkan herkese. Kim bu İzzet Baysal diye. İnsan nadir değil bu dünyada. Onu her yerde görmek mümkün. Nadir olan insanlık diyerek İzzet Baba’yı gösterdiler. Buradan aldığım bilgilerle gül çiçekleri çelikleyeceğim yaban çiçeklerinin köklerine. O da içimizden biriydi, bizlerden biriydi bir zamanlar. Amaçsız, ilkesiz insanlar hiç sevmezler çalışanları, çalışmak isteyenleri.

O bir hizmet doktoruydu. Ülkemiz bir bütündür, insanlarımız da bir bütündür. O bir toplumun yarınlarına ait fidanları dikmiştir, kök kök Yumrukaya yamaçlarına.

O okul oldu, sağlık oldu, üniversite oldu, vakıf oldu. Sanki Bolu’nun incilerini dizen adamdı o. Gel tut elimizden, seninle yaşatalım güzellikleri dediler.

O, çalışkan ve başarılı bir işadamıydı. O kurtlar sofrasında hakkını almasını bilmiş insandı.

Hiyerarşik bir yapıda ilköğretimden ortaöğretime ve üniversiteye, sağlık ocağından hastanesine. Kim yaptı bunları dedik, hep onun adını verdiler.

Onun sevdası 18 yaşın gençleri dediler. Halkı için, çocuklar, gençler, yaşlılar için yaptı bütün bunları dediler. İçtiğim çayın parasını veren dediler, sıcak aşımızın sahibi, üşütmeyelim diye üstümüzü örten insan dediler.

Seni ve öğütlerini seviyoruz. Atatürk ilkelerinden aldığımız ilhamla senden aldığımız feyizle sana layık olmaya çalışacağız dediler.